Halk ozanı ve devrimci kimliği, sert ve açık anlatımı ile tanınan Âşık İhsanî’nin, Nevşehir Ürgüp’teki bir köy meydanında verdiği halk konserinin görüntüleri paylaşıldı. 1964 yılına ait görüntülerde İhsanî’nin eserlerini yanı sıra, köy meydanınki insanların giyimleri ve tarzları dikkat çekti.
ÂŞIK İHSANÎ KİMDİR
Diyarbakır’ın yoksul bir köyünde doğan Âşık İhsanî, eserlerindeki sert ve açık anlatımı ile devrimcilerin ozanı olarak tanınmaktadır. Asıl adı İhsan Sırlıoğlu’dur. 1932 yılında Diyarbakır’da doğar, küçük yaşta şiir yazmaya başlar. Demokrat Parti ile başladığı politik hayatına TİP ile devam etmiştir.
DP’nin mitingleriyle Türkiye’de dolaşmaya başlar. “Evvel Allah sonra Demokrat Parti” ve benzeri şarkılar yapar. Türkiye İşçi Partisi’nin kuruluşuyla birlikte sol hareketlere ilgi duymaya başlar. İlk yazdığı devrimci şiir “Korkuyorlar, korkacaklar, korksunlar Geliyoruz, geleceğiz, yakındır” Şiiridir. Daha sonraki röportajlarında bu döneme kadarki yaşamını cahillik olarak tanımlayacaktır. Bu dönemde Ağalı Dünya adlı kitabı yayınlanır. Daha önce içinde olduğu Adalet Partisi ile artık düşman olurlar. 22 Kasım 1967’de öğrenci örgütlerinin düzenlediği kıbrıs mitingi sırasında Deniz Gezmiş ile birlikte Amerika Birleşik Devletleri bayrağını yakarlar. Çetin Altan ve sol çevreden birçok kişi onun yazdığı şiirlerin, kitapların Sovyetler Birliği’nden gönderildiğinden şüphelenmektedir. Bu şiirleri okul yüzü görmemiş birinin yazdığına inanmazlar. En son onu konunun uzmanı olan Pertev Naili Boratav’a götürürler. Boratav İhsani’yi dinler ve “İhsani bir halk ozanıdır.” der. 1977’de Almanya ve Belçika’ya gider ve bu ülkelerde de televizyon programlarına katılır, ödüller alır.
Le Monde’da hakkında çıkan haberde İhsanî’den şu şekilde bahsedilmiştir:
“… İhsani ile söz konusu olan başka şey. Bunu söylerken Bob Dylan’ı, Joan Baez’i, Gospels’in politik olmuş kara derili şarkılarını düşünüyorum. Ray Charles’ın ya da Johnny Hallyday’in çığlık türküsü, Charlie Mingus’un yakarı türküsü, Bob Dylan ya da Joan Baez’in yakınma türküsü, Leo Ferre, Georges Brassens’in taşlama türküleri, İhsani sözlerindeki şiddetle karşılaştırıldıklarında adeta çekinden kalırlar. Yalnızca Vietnam Savaşı’na karşı koyan dünya ozanlarında görülen açık sözlü sertlik, İhsani şiirinin ilk göze çarpan özelliğidir. İhsani bu öfkeyi, bu sertliği halkına karşı olan her şeyi yermekte kullanıyor. Kibarlar belki bu tondan inciniyorlar ama bu akım, bu hakaret rayına oturmuştur…”
